Cry

เนื้อเรื่อง

ที่นี่ที่ไหนกัน?
ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?
แล้วใครกันที่เรียกฉันมา?
ไม่มีใครให้คำตอบ..อาจเพราะที่นี่ไม่มีใครอยู่

หรือมันจะเป็นความฝัน????

ทะเลผืนนี้ช่างเดียวดาย..  มืดมน   และเศร้าหมอง
มันดำสนิทสีเดียวกับถ่านคล้ายกับความมืดกำลังกลืนกินมันอยู่อย่างเชื่องช้า  และมั่นคง...
มันเหมือนกับจิตใจของฉันในตอนนี้...  จิตใจที่กำลังอยู่ในภาวะโศกเศร้าและไร้ซึ่งกำลังใจ

เมื่อวานคนรักของฉันจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
เขาจากไปด้วยเหตุผลที่ไม่สมควรเรียกว่าเป็นเหตุผล

เราเข้ากันไม่ได้..
เราเข้ากันไม่ได้ทั้งที่เราอยู่กันมาเจ็ดปีกว่า..
มันไม่ใช่เจ็ดปีที่แสดงออกถึงความรักและความเข้าใจกันหรอกหรือ...
ไม่มีใครให้คำตอบนั้นได้  นอกจากเขา..   แต่เขาก็ไม่อยู่เพื่อตอบคำถามของฉัน

ดวงตาของฉันเริ่มรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้ง...มันเป็นอย่างนี้เสมอยามเมื่อฉันคิดถึงเขา
เหตุใดหนอฉันจึงต้องทุกข์กับสิ่งที่ฉันไม่ได้สร้างขึ้น
เหตุใดหนอที่ฉันต้องมาร้องไห้เป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ของวันเพื่อให้คนโง่เขลาอย่างเขา

เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งดังขึ้น..แต่ฉันไม่ได้สนใจ   ฉันกำลังร้องไห้   แต่ไม่มีใจอยากรู้ว่าใครกันที่มาที่นี่

"ริน"
น้ำเสียงอ่อนโยนเจือความห่วงใยนั้นแว่วเข้าโสตประสาทที่ทำงานน้อยเต็มที   แต่เสียงเรียกของผู้มาเยือนก็ยังดังเข้าหูฉัน
ฉันเงยใบหน้าที่เปรอะไปด้วยน้ำตา...มองดูผู้เรียก

"พ่อ!"
ความฝัน   นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ
แต่ถึงจะเป็นความฝัน   ฉันก็ยังวิ่งเข้ากอดพ่อเหมือนกับเด็ก   ฉันปล่อยโฮมากยิ่งขึ้น... โดยมีพ่อคอยลูบหลังประโลมความเศร้าของฉัน
มันช่างอบอุ่น  อุ่นไปถึงหัวใจ...

"เมื่อก่อนรินไม่ใช่คนร้องง่ายอย่างนี้"
ไม่รู้ว่านี่เป็นเสียงพูดของพ่อ  หรือเสียงพูดของหัวใจฉัน..   แต่มันก็คือความจริง...
ฉันไม่ใช่คนขี้แย   ฉันมันจะคิดอย่างมีเหตุมีผลเสมอ
ฉันไม่ใช่คนร้องไห้ง่าย  แต่ก็ไม่ใช่คนเย็นชา
แต่ตอนนี้หัวใจของฉันมันบอบช้ำเกินกว่าจะเยียวยา..

"แต่เขาทิ้งรินไป  เขาทิ้งรินไป"
ฉันพร่ำพูดถึงสาเหตุการร้องไห้   การร้องไห้ที่ไม่สนใจวันเวลาและผู้คนรอบข้าง
"เขาเป็นเพียงคนแค่คนเดียว..   รินยังมีคนที่รักรินอีกหลายคน"


"แต่รินคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา"
ฉันยังคงโต้...   โต้เหมือนเด็ก   เด็กกว่าตอนที่ฉันเป็นเด็ก
ฉันไม่อาจจินตนาการถึงเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีเขา   เขาที่ฉันรัก   เขาที่เคยรักฉัน

"ความหวังไม่ใช่หรือไงที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้"
ประโยคเดียวของพ่อแทบทำให้ฉันหยุดร้องไห้   มันเป็นประโยคที่ฉันได้ยินมาตั้งแต่เต็ก
ตั้งแต่ตอนที่แม่ตาย..  ฉันก็ร้องไห้แบบนี้เหมือนกัน  และพ่อของฉันก็ปลอบฉันด้วยประโยคนี้
ประโยคนี้ที่ทำให้ฉันรู้จักคิด   รู้จักหวัง   รู้จักก้าวไปข้างหน้า

มนุษย์เรา...มีชีวิตอยู่ได้...ก็เพราะความหวัง...
หวังที่จะมีความสุข...   หวังที่หวังที่จะเรียนรู้และพานพบกับความสำเร็จ...
หวัง...ที่จะได้รัก
แม้แต่คนที่สิ้นลมหายใจไปแล้ว...   เขาก็ยังไม่ตาย...เพราะความหวังของเขามิใช่หรือ...
ความหวัง..ที่จะยังคงอยู่ตลอดไป

พ่อจ๋า...   ขอบคุณค่ะ...  ขอบคุณที่ทำให้รินคิดได้
รินต้องมีชีวิตอยู่ต่อ...  มีชีวิตเพื่อความหวัง..   หวังเพื่อที่จะมีชีวิต...
ในที่สุด...ฉันก็ลืมตา...และได้เผชิญหน้ากับความเป็นจริง

ฉันจะไม่ร้องไห้ให้เขาอีกแล้ว